Paseo de la Castellana
Historia do Palacio
Don Ignacio de Figueroa, marqués de Villamejor, vivía en 1885 na zona antiga de Madrid, nun enorme caserón, próximo á praza do Progreso, na antiga rúa de Barrio Novo 12, hoxe denominada Conde de Romanones. Do mesmo xeito que moitos outros nobres afincados na Corte, decidiu trasladar a súa residencia ao Ensanche, elixindo para iso o paseo da Castelá, a zona máis privilexiada, onde os terreos adquiriran maior valor e contaban con boas comunicacións, tanto co centro como co hipódromo; adxudicouse o terreo onde estaba instalado o Panorama Nacional, que saíra a poxa pública por crebar ante o pouco éxito do espectáculo
En setembro de 1885 pediu que lle fose feita a tira de cordas para a nova construción. Un mes máis tarde, o arquitecto municipal Enrique Sánchez e Rodríguez marcou as aliñacións e rasantes ás que debería axustarse a edificación, pero ata dous anos máis tarde non se pediu a licenza para construílo.
O proxecto da casa-palacio presentado ao Concello está asinado por José Purkiss para levar a dirección facultativa a pesar de ser mestre de obras. O edificio consta de tres fachadas, a principal retranqueada do paseo para deixar un paso ás carruaxes, a secundaria a Alcalá Galiano e a terceira deixando un paso libre entre o palacio e o hotel Ametller cara ás cocheiras situadas no soto.
Conta con planta soto, en toda a súa extensión, planta baixa retranqueada sobre a rasante da rúa cunha escalinata de acceso e plantas principal, segunda e ático.
O desmonte e paso de carruaxes iniciouse en abril dese mesmo ano e ao finalizar comezouse a construción do palacio, que non terminou ata decembro de 1893.
Ata agora vénselle atribuíndo ao mestre de obras José Purkiss, con razón, posto que os planos, conservados no Arquivo da Vila de Madrid, están asinados por el. Porén, Luis Mª Cabello Lapiedra ao estender o certificado de terminación do edificio di textualmente: "... cuxas obras foron proxectadas e dirixidas sucesivamente polo mestre de obras don José Purkiss e o arquitecto don Pascual Herraiz...".
Ao analizar as obras e os debuxos de ambos chegouse á conclusión de que o autor posiblemente fose Herraiz, pois hai unha clara liña de continuidade nas súas obras dese período.
Porén, como aínda non obtivera oficialmente o título de arquitecto no momento de pedir a licenza de construción, posiblemente o Marqués de Villamejor recorreu a Purkiss para presentar os planos e colaborar na construción. Hai outro feito que corrobora esta conclusión: "Pascual Herraiz foi o arquitecto de don Ignacio de Figueroa ata a morte deste último" como asegura Vicente García Cabrera. En cambio Purkiss tivo un estilo arquitectónico afastado do eclecticismo clasicista deste edificio.
En 1899 morreu o marqués de Villamejor e continuou vivindo nel a súa viúva, -un par de anos-, Dona Ana de Torres Córdoba y Sotomayor quen faleceu seis anos máis tarde, deixando como herdeiros do palacio os seus fillos: Rodrigo de Figueroa y Torres, duque de Tovar e Francisca de Figueroa y Torres, condesa de Almodovar, que lle venderon o palacio ao Infante de España e Príncipe viúvo de Asturias, Don Carlos de Borbón y Borbón, segundo consta no Rexistro da Propiedade, ao 11 de maio de 1906.
O palacio sufriu unha primeira remodelación para residencia dos seu novo propietario, que o adquirira pouco tempo antes da voda con Dona Mª Luisa de Orleans, a súa segunda esposa. Nel habitaron desde 1907 ata 1914, e nel naceron as súas fillas Dolores, María de las Mercedes e Esperanza. Dona María foi a nai do noso Monarca Xoán Carlos I.
Non consta no Rexistro ningunha nova venda, polo que don Carlos transfírelle o edificio ao goberno de Afonso XIII, para instalar a Presidencia do Consello de Ministros. Tampouco no Arquivo de Presidencia do Goberno se atopou ningún documento que faga mención a devandita cesión. Si, porén, se promulgou a Lei do 30 de xuño de 1914, pola que se autoriza a súa adquisición e, así mesmo, se aproba un crédito de dous millóns de pesetas, no que se especifica que un millón novecentas mil pesetas son para a adquisición da casa palacio.
A nova remodelación foi levada a cabo por José de Espelius y Anduaga, o arquitecto de Presidencia. A planta baixa e primeira adaptáronse para Presidencia e a planta segunda foi ocupada pola Inspección Civil de Guerra e Mariña e do Protectorado de Marrocos e as cortes desapareceron para deixarlle lugar ao arquivo e outras dependencias.
Hai poucas referencias ata despois da Guerra Civil, pero en 1921 estableceuse o Ministerio de Traballo no primeiro piso e, máis tarde, con Primo de Rivera, ocupou parte de Castellana, 3, o Directorio Militar.
Son famosos os Consellos de Ministros presididos por Manuel Azaña no salón de Consellos. Nesta etapa os seus salóns foron reformados con gran luxo, tapizáronse de seda e decoráronse con arañas, cadros e mobles traídos do palacio de Riofrío.
Foi o Coronel Galarza quen reabriu as súas portas como sede da Subsecretaría da Presidencia do Goberno, substituído en 1941 por Don Luis Carrero Blanco.
O arquitecto Diego Méndez foi o encargado da conservación da Presidencia do Goberno desde 1955. O seu primeiro labor consistiu nunha serie de reparacións, pero nos anos seguintes emprendeu unha serie de reformas interiores sen tocar os salóns principais.
Foi aprobada a ampliación dunha planta que non se fixo e dez anos máis tarde volveuse formular a ampliación ante a falta de espazo.
Méndez proxectou un pavillón que se debía endosar no lado sur tomando parte do xardín do antigo palacio Egaña, en Génova 29, para ensanchar a Biblioteca e o Arquivo, que tampouco se fixo.
Pero a idea retomouse nos últimos anos da vicepresidencia de Carrero Blanco, instalando no novo pavillón a cafetería. Os servizos de Presidencia do Goberno creceran tanto que pouco a pouco foron ocupando outros edificios, como Castellana 5 e parte de Alcalá Galiano 8, amén doutros pisos nunha zona próxima.
En 1976 abriuse un novo período histórico no noso país e para o Palacio de Villamejor comezou unha época de cambio de inquilinos e varias reformas no seu interior.